[od]cienie wiatru…

Tydzień był trudny. Dobrze, że jestem w terapii bo chyba bez tabletek bym tego w ogóle nie ogarnęła. Wczorajszy dzień jeszcze spędziłam jako opiekun na wycieczce. I faktycznie gdy wróciłam i zjadłam obiad to usiadłam bez sił na kanapie. Nie zwlokłam się by Juniorce zrobić kolację, czy załadować zmywarkę. Cały wieczór było mi zimno. Zwlokłam się o 22 gdy Juniorka prosiła już by iść spać. Pomogłam Jej jak zwykle przy kąpaniu. Sama też się położyłam i szybko zasnęłam. Wstałam około 9. Załadowałam zmywarkę bo w szafkach już niewiele było, a przecież nikt tego jak widać nie zrobi. Ogarnęłam 3 prania. Pojechaliśmy na zakupy. Jeszcze podłogami by się trzeba było zająć i więcej dziś nie robię.

30 lat temu zmarł mój Tata. To dwa razy więcej lat, niż ja wtedy miałam. Było już tyle rocznic, ale ta trzydziesta (chyba przez tą swoją trzydziestość) jakaś taka znowu bardziej melancholijna…

A dziś rano zmarł kuzyn mojej Mamy. Był z tego samego rocznika co moja Mama. I gdy wróciłam z pracy powiedziała, że tak sobie uświadomiła, że teraz to i na nich pora. Nie to żeby się wybierała na tamten świat, ale taka refleksja, że tyle ich było, kuzynostwa od rodzeństwa mojej Babci, a teraz.. a teraz nawet z czwórki rodzeństwa mojej Mamy została tylko moja Chrzestna…

Juniorka dalej nie przesypia nocy. Ja śpię różnie, ale gdy jestem spokojna to śpię dobrze. Mój Mąż śpi krótko, szybko się wysypia i przez to bywa, że nie śpi przez część nocy, tak ma odkąd go znam. Może Juniorka tak ma po nim? Wprowadziłam teraz inny system niż przenoszenie się niemal wszystkich pomiędzy łóżkami. Gdy Juniorka obudzi się i nie może powtórnie zasnąć przychodzi do nas, ale nie kładzie się pośrodku tylko na brzegu. Przytula się do mnie na 10 minut, w praktyce trwa to dłużej. Zasypia, a gdy obie zdrętwiejemy wraca do swojego łóżka, taka rozespana szybko zasypia dalej. Wolę taki stan rzeczy od poprzedniego. Nie ukrywam, że czerpię „spokój” z bliskości ich obojga.