Kategoria: fotopstryki

Od 4 rano nieprzerwanie pada śnieg. Mgły niby nie ma, ale… patrząc przed siebie nie rozróżnię nieba od ziemi, horyzont spowity jest bielą. Świat jest taki wyciszony i otulony. Aż dziw, że w weekend będzie 6-8 stopni na plusie.

Zdjęcia do prezentacji powstały na przestrzeni roku. Od dopiero co wyrośniętej pszenicy do ziarna…

Przez te 8, a w zasadzie 10 lat, co nieco się o zbożu i nie tylko nauczyłam.

A tymczasem największe szaleństwo zbożowe w ciągu roku właśnie jest w toku. Zaczęte jak nakazuje tradycja w sobotę (udało się w tym roku) 😉

Letnie klimaty królują więc wyjątkowo dobrze mi jest usiąść z książką w ogrodzie. Tym razem powieść zabiera mnie do Madrytu i Paryża. Ale coś innego bardziej przykuwało moją uwagę. By mieć lepszą pozycję obserwacyjną wsiadłam na dziób stworzonego w jednej chwili przez kapitana Juniorkę statku, który napędzany, niczym gondola, grabiowym wiosłem zabrał mnie na motylową wyspę. A na motylowej wyspie wokół gruszy harcowały one. Wystarczyło się nie ruszać i czekać, aż któryś usiądzie w dogodnej pozycji. Niestety nie chciały mieć zdjęcia grupowego 😉 Gdy już nasyciłam oczy, a „Piaskowa zabawa” dobiła do stałego lądu to jeszcze jeden zapozował na schnącej pościeli gdy wracałyśmy do domu.

Podczas gdy domowy jadłospis opanowała cukinia na różne sposoby, to dynie kwitną jeszcze w najlepsze

…is dancing with him, cheek to cheek…

Czerwone sukienki coś w sobie mają…

W nocy z czwartku na piątek spadły 33 litry wody na metr kwadratowy w dość intensywnym deszczu. Z tego powodu rano pszenica leżała całymi połaciami.

Czy się jeszcze podniesie? Nie wiadomo. Ale to, co dla ludzi w dużej mierze jest już plonem straconym, dla ptaków staje się rajem. Wczoraj pod wieczór z okna w pokoju Juniorki przyglądałam się sporej liczbie wróbli, które w tym wyłożonym zbożu urzędowały. Łatwo im usiąść i wydostać ziarno, które już jest praktycznie dojrzałe. Gdy się płoszyły nie uciekały daleko od tak suto zastawionego stołu 😉 Przysiadały na przydomowych choinkach i parapecie okna

Kiedyś podczas egzaminacyjnego oddelegowania do innej placówki, koleżanka z tamtej szkoły zapytała mojego kolegę co słychać. Kolega odpowiedział, że rozwija się jak Velvet 😉 Rozbawiło mnie to wtedy. Dziś i ja się jak Velvet rozwijam 😉 A wszystko za sprawą Salmiaki, która chciała zobaczyć więcej zdjęć z ogrodu, a że zainspirowała mnie swoją prezentacją to i ja postanowiłam spróbować. Kilka zdjęć, prościutki filmik i konto na YT, żeby nie obciążać tutejszej biblioteki mediów. I taadaaam, jest. Zapraszam więc na premierę Lipcowych odcieni

Zgromadziły się w niezbyt fortunnym miejscu więc trzeba było je przenieść w bezpieczniejsze siedlisko