Kategoria: z czasów zarazy

Pięć pozytywnych testów na Covid w zeszłym tygodniu w pracy zbiera dalsze żniwo. Wirus dopadł w końcu mnie. Objawy raczej łagodne. Ale kreski na teście od razu wyraźnie się wybarwiły. Boję się, że zarażę kogoś w domu. Juniorka po grudniowych perturbacjach ładnie doszła do siebie. Mama zdrowa. Mężu w niedzielę ma morsować w ramach WOŚP i ogólnie pomóc przy organizacji. Cholera!

A wieczorem jeszcze dostałam słynną ostatnio wiadomość na Messengerze z prośbą o numer telefonu od znajomego, która też ma być wirusem.

Ale chociaż ten cyfrowy w przeciwieństwie do korony nie zainstalowany.

Od dawna nie sprawdzam statystyki zachorowań. Żyję normalnie, w miarę możliwości. Ale też nie ignoruję doniesień o zwiększającej się liczbie chorych. I nadal jednak uważam, noszę maseczkę tam gdzie powinnam. Natomiast obserwując otoczenie odniosłam ostatnio wrażenie, że wirus to chyba faktycznie tylko w sklepach się szerzy, ponieważ tylko tam dość sumiennie maski są noszone. W sobotę byliśmy na musicalu, widownia wypełniona co do miejsca czyli 800 osób, ludzie siedzą łokieć w łokieć, a kolanami opierają się o oparcie siedzenia poprzedzającego rzędu, to w sklepie dystans jest większy. Na wejściu wszyscy w maskach, ale w 95% przypadków zostały one zdjęte w operowej szatni wraz z okryciem wierzchnim…

Moje jedyne dziecko około połowy października będzie miało pasowanie na ucznia. Dyrekcja szkoły zdecydowała, że odbędzie się ono bez udziału rodziców. Ja wiem, że życie w pandemii jest męczące, nużące i frustrujące. Jest mi przykro, że nie wezmę udziału w tak ważnym dla dziecka wydarzeniu. Ale może gdybyśmy nie byli tak samowolni i negujący sytuację to może ilość fal jednak by się udało ograniczyć i szybciej wróciłaby normalność, której wszyscy tak chcemy…

No to już. Mija 18 godzin od podania drugiej dawki Astry. W porównaniu z pierwszą to teraz jest rewelacyjnie. Jestem w pracy, a nie leżę w łóżku. Ręka boli tylko trochę, wtedy nie szło nią ruszyć. Z rzadka przejdzie mnie jakiś dreszcz, ale temperatury nawet nie mierzę. Dla odmiany to wstrzykiwanie szczepionki tym razem bolało, a wtedy nie… Za 2 tygodnie będę miała wytworzoną ostateczną liczbę przeciwciał i osiągnę ochronę jaką daje szczepionka. Dziś drugą dawkę Pfizera ma moja Mama. Mężu w przyszłym tygodniu będzie po pierwszej. A Juniorka, która nie cierpi szczepień i ogromnie się cieszyła, że dzieci nie będą szczepione mówi wczoraj tak: że jak już będzie szczepionka dla dzieci to ona chce mieć pierwszy, drugi albo trzeci numer na liście oczekujących bo też chce mieć ochronę.

Zapewne nikomu nie uszedł uwadze wczorajszy news z każdego serwisu, że minął rok od pierwszego przypadku zakażenia koronawirusem w naszym kraju. I znowu zrobili zamieszenia wokół tego biednego człowieka, któremu taka sława na pewno nie służy… Rok to bardzo długo, a niestety myślę, że jeszcze jeden taki przed nami… U nas właśnie trwa częściowa kwarantanna. Koleżanka z wynikiem pozytywnym. Teść innej koleżanki właśnie zmarł z powodu Covida. Przekonałam się też jak to interes pracodawcy jest ważniejszy niż zdrowy rozsądek. Sanepid przecież wszystkiego nie sprawdzi, mają wystarczająco dużo roboty, żeby dociekać. I może to właśnie jedno z tych nieodpowiedzianych zachowań, przez które to wszystko się tak ciągnie… Trudny tydzień już prawie za mną, niestety trudniejszy przede mną. Chyba przez to cieszę się na weekend, jednocześnie się nie ciesząc. Boli mnie głowa.

A rano tak pięknie prószył śnieg.

Pandemia uruchomiła w nas przeróżne umiejętności 😉 dla mnie jest to fryzjerstwo 😉 chociaż pierwsza próba w tym temacie to była klapa 😉 Pierwszy był Mąż i strzyżenie maszynką, niby nic trudnego, ustawić długość, przyłożyć do głowy i ziuu. Ale to ziuu to jakoś tak nierówno szło 😉 i w efekcie Mężu sam się obgolił 😉 a ja powiedziałam, że nigdy więcej się za to nie wezmę. I nie wzięłam, Mężu jako jedyny w rodzinie chodzi do fryzjera. Druga była Juniorka i jej długie włosy, które stawały się coraz bardziej uciążliwe w codziennej pielęgnacji. Posadziłam dzieciaka na krzesełku, wzięłam nożyczki – krawieckie 😉 i ciach. Wyszło nadzwyczaj dobrze, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu. Potem przyszła kolej na moją Mamę i strzyżenie odrobinę pod uchem, wykonane dwa razy. Ja też nie byłam u fryzjera od stycznia 2020. Farbuję i tak w domu, fryzura zapuściła się na dłuższą formę, z której moja Mama wyrównała końce. Ostatnio po raz trzeci wzięłam na warsztat włosy Juniorki. Nożyczki ciut za wysoko się przyłożyły i w pierwszej chwili pomyślałam: o rety, za krótko. Włoski sięgają jej teraz tak do ramion. Na szczęście fanka długich włosów nic na ten fakt nie powiedziała. A z kolei kitki, które ma dziś uczesane wyglądają cudnie przy tej długości, takie dwie fajne kulki z włosów 😉 Zatem strzygę dalej 😉

Mój Mąż przez długi czas używał maseczek jednorazowych. Ale w końcu i jemu kupiłam wielorazowe, przecież Juniorka i ja mamy całe kolekcje bawełnianych masek. A tu teraz rekomendowane certyfikowane medyczne i z filtrami. Zaczęłam się więc rozglądać za takimi właśnie, ale sensownymi. Ostatnie Małżowe były bardzo… hm… chińskie w wykonaniu. Dla nas pewnie zdecyduje się na takie z lokalnym zakładów opatrunkowych. Typu KN95 z filtrem ffp2 też bym chciała i może uda się wyłonić dobry produkt. Ale z małą buźką Juniorki mam problem, to co znajduję to najczęściej wysyłka prosto z Chin, pośredniczona przez sklepy o dziwnych nazwach. A też chciałabym żeby mogła nosić maseczkę dobrej jakości. I tak przeglądam te maski nie mogąc wybrać tych najlepszych i myślę sobie jak to bym chciała szukać maski, ale nie takiej… tylko takiej np na karnawał w Wenecji… założyć ją i uwodzić wzrokiem…

Jadąc do pracy mijam hotel w zaadaptowanym na ten cel XIX wiecznym dworku, który okala park. Piękne, ciche miejsce z dala od miasta, ale jednak w jego pobliżu. Przez czas hotelowego lockdownu na głównej bramie wisiał łańcuch z kłódką. Smutny to był widok dla pałacyku, w którym swego czasu bywał Fryderyk Chopin. Teraz, gdy brama jest otwarta na całą szerokość to jakoś tak czuje się, że to miejsce żyje. Mniej więcej rok temu szukałam hotelu na rodzinny weekendowy wyjazd. Nie mogłam się zdecydować czy morze, czy Mazury. Przyszła pandemia i nigdzie nie pojechaliśmy… do dziś. Co prawda znajomi w okresie świąteczno – noworocznym naciągnęli teorię wyjazdu służbowego (bez komentarza) i pojechali do Sopotu, ale wrócili… z COVIDem… Teraz nadciąga trzecia fala, Mazury znów zamknięte… Może latem się uda…

AstraZeneca właśnie opublikowała w ‚The Lancet” wyniki badań, z których wynika, że odporność wzrasta do 81% gdy druga dawka podana jest po 12 tygodniach, podanie jej po 6 tygodniach to skuteczność na poziomie 55%. Drugą dawkę mam 5 maja więc jest nadzieja 😉 A jak było? Gdy już się mentalnie nastawiłam na to co mi będzie i jak będzie (ja tak mam, że wolę przygotować się na gorszy scenariusz) to na szczepienie szłam ze spokojem. Dopiero kwalifikacja u lekarza mnie zestresowała, gdy doszło do rozmowy o Obrzęku Quinckego i padło pytanie czy wtedy podano mi sterydy czy adrenalinę. Bo jak adrenalinę to nie mogą zaszczepić mnie bez konsultacji alergologicznej i będę musiała mieć przy sobie autostrzykawkę z adrenaliną. Oczy zrobiły mi się jak 5 złotych bo gdy wystąpił obrzęk miałam 7 czy 8 lat i jedynie pamiętam, że w szpitalu podawali mi coś w kroplówce. Podejrzewam, że to były jednak sterydy i podobny incydent nigdy już nie zaistniał więc mnie zaszczepili i kazali poczekać przed wyjściem 30 minut. Po powrocie do domu zrobiłam 3 prania i udało mi się je powiesić, a nawet trochę pomalować zanim się zaczęło. Pierwszy pojawił się ból głowy taki z serii migrenowych z zawrotami i nudnościami i zaczynał się ból ramienia. Po około 10 godzinach od zaszczepienia zaczęły się bóle mięśniowe i wahania temperatury od 36,2 do 38,1. Niedzielę przeleżałam, wszystko mnie bolało (a ręka bolała bardzo przy najmniejszym ruchu), osłabienie takie, że jak chciałam się trochę umyć to zrobiło mi się słabo. Nie wystąpiło jednak nic o czym nie zostałabym uprzedzona przez lekarza. Większość z naszego grona czuła się właśnie w ten sposób. Czyli tak po prostu działają szczepionki tzw. wektorowe. Po 48h po szczepieniu w zasadzie pozostał mały ból ramienia, inne dolegliwości ustąpiły. Tylko nie wiem czy dzisiejszy płacz wiszący na czubku nosa to odczyn poszczepienny czy przyczynił się do tego Małżu…

Ostatni dzień przed przerwą świąteczną. Ten dzień zawsze był pełny gwaru, ruchu, zewsząd płynących życzeń, dzielenia się opłatkiem, uścisków, radości. Czuło się atmosferę Świąt i było się częścią ogólnoszkolnej społeczności. Dziś, chociaż choinki na korytarzach stoją przystrojone i zerówki mają swoje zamknięte wigilie klasowe, to jednak jest cicho i nijako. Taki zwykły, szary dzień z padającym deszczem.

Na początku mówiono, że dzieci to w grupie najmniejszego ryzyka, że covid przejdą bezobjawowo lub bardzo lekko. Mówiono też, że szkoły nie będą transmiterem wirusa… Tymczasem szkoły trzeba było zamknąć. A od dwóch dni ciągle się mówi o PIMS-TS, skrót może śmieszny, ale przebieg pocovidowego pediatrycznego wieloukładowego zespołu zapalnego to już bardzo poważna sprawa. Relacje rodziców, którzy często nawet nie wiedzieli, że ich dziecko przeszło covid, a tu nagle pojawiają się takie problemy przyprawiają o gęsią skórę i przerażenie w oczach. Odliczam tygodnie, dni, godziny do przerwy świątecznej i ferii by nie musieć przywozić Juniorki do zerówki…