Kategoria: z czasów zarazy

Na początku mówiono, że dzieci to w grupie najmniejszego ryzyka, że covid przejdą bezobjawowo lub bardzo lekko. Mówiono też, że szkoły nie będą transmiterem wirusa… Tymczasem szkoły trzeba było zamknąć. A od dwóch dni ciągle się mówi o PIMS-TS, skrót może śmieszny, ale przebieg pocovidowego pediatrycznego wieloukładowego zespołu zapalnego to już bardzo poważna sprawa. Relacje rodziców, którzy często nawet nie wiedzieli, że ich dziecko przeszło covid, a tu nagle pojawiają się takie problemy przyprawiają o gęsią skórę i przerażenie w oczach. Odliczam tygodnie, dni, godziny do przerwy świątecznej i ferii by nie musieć przywozić Juniorki do zerówki…

1 listopada i 10 stopni na plusie. Ciepło. A pamiętam śnieg i mróz, który w ten dzień już zawsze leżał na grobach gdy byłam dzieciakiem.

Pandemia. Cmentarze zamknięte. Co prawda i tak dzisiejszego dnia bym nie szła zapalić świeczkę więc ta decyzja nie budzi we mnie oburzenia. Na grobie mojego Taty w piątek rano była Mama z moim Mężem. Położyli kwiaty, ustawili znicze, ja pójdę innego dnia. Gdy było już wiadomo o zamknięciu cmentarzy jeszcze wieczorem pojechałam z Mężem na grób jego rodziców i dziadków. Pamięć o zmarłych to też nie tylko ten jeden dzień. Pamięć o Nich trzeba mieć w sercu.

Od jutra na cały tydzień moja szkoła w całości przechodzi na tryb pracy zdalnej. Okazało się, że wynik pozytywny ma nauczycielka angielskiego, która uczy w każdej klasie młodszej. Najbezpieczniejsze są jeszcze dzieci z grupy Juniorki bo tylko u nich lekcja przepadła. Inne trafią na kwarantannę. Ja z koleżanką w tygodniu też rozmawiałam, ale w maseczce i nie przez 15 minut więc może kwarantanna mnie ominie. I tak ten październikowy kupon nr 2 został odcięty małym bo naszym wewnętrznym lockdownem.

Liczba chorych już nawet nie budzi zdenerwowania. Jest po prostu tak przytłaczająca, że odbiera słowa. Oburzenie to budzą śmiejące się minki pod komunikatami MZ czy artykułami o zakażeniach. Zastanawiam sie kiedy ci ludzie przestaną śmiać się z czyjejś choroby, a nawet śmierci. U nas wirus już w rodzinie. Szwagierka z wynikiem pozytywnym 😦 Syn kuzyna czeka na wynik testu. A dostanie się na badanie to też na siły zdrowych, a nie chorych, te kilkugodzinne kolejki pod chmurką… Koleżanka z pracy nie może się doprosić skierowania na test mimo, że ma objawy i siostrę z potwierdzonym zakażeniem(!??!). Sprzątaczka na kwarantannie bo jej córka ma wirusa. Rodzice naszych uczniów też już pozytywni… Tak się kończy eksperyment pod hasłem: „w klasie to jak w rodzinie więc jakakolwiek ochrona nie jest konieczna”. Ja w każdym razie w pracy maseczkę zdejmuję już tylko wtedy gdy jestem sama i u siebie. Psychicznie nie jest mi łatwo ogarniać to wszystko. Powtarzam sobie, że nam się uda… ale ja z natury pesymistka więc po nocach spać nie mogę bojąc się o zdrowie Mamy, Męża, Juniorki i swoje… Mamie to już nawet o wszystkich przypadkach jakie znam osobiście nie mówię bo nie chce by się denerwowała, że przyniosę coś do domu. I tylko na wadze znów poniżej 60kg, tylko z drugiej strony cieszyć się to też nie bardzo jest z czego bo to znaczy, że stres dosłownie mnie zżera bo na żadnej diecie nie jestem. Teraz weekend, odetchnę może trochę by nabrać sił na kolejny tydzień.

I jeszcze ten wyrok TK czy tego czym jest, bo na pewno nie Trybunałem Konstytucyjnym. Pamiętam jak zaczęłam oglądać Opowieść Podręcznej, niby wydawało mi się to absurdalne, ale już wtedy miałam wrażenie, że to wcale nie jest tak nierealne w realizacji… Dlatego w pewnym momencie przestałam oglądać. Niestety tu wyłączenie telewizora nie jest rozwiązaniem.

Sklep na I jest takim sklepem, z którego zawsze wyjdzie się z dodatkowymi zakupami. I choć jestem tam raz na kilka lat to i mnie ten proceder nie jest obcy. W zeszłym roku nabyłam dodatkową suszarkę zawieszaną na kaloryfer. Przez rok użyta była może kilka razy gdy na głównej suszarce zabrakło miejsca lub gdy coś miało szybciej wyschnąć. Teraz zagościła na stałe na łazienkowym kaloryferze. Znalazła się dla niej funkcja idealna. Suszę na niej maseczki, które zostaną pewnie z nami dłużej niż przypuszczaliśmy więc nie ma co się na nie obrażać. Mężu używa jednorazowych bo tak mu wygodniej. My mamy wielorazowe. Oczywiście zdarzały się takie, które nie spełniały moich oczekiwań. Ale w końcu znalazłam takie, które są z podwójnej warstwy 100% bawełny, dobrze wyprofilowane, estetycznie uszyte, mają drucik, a te dziecięce są szyte w dwóch rozmiarach co dla małej buźki Juniorki jest ważne. Mam różne wzory: jednobarwne, w kwiaty, we wzory geometryczne, do wyboru do koloru. Po prostu maseczki stały się elementem stylizacji.

8099 przypadków zakażeń. Aż strach ile będzie jutro. Od soboty znajdę się w czerwonej strefie. Są też nowe wytyczne dla tych stref. Co prawda nie odczuję ich szczególniej bo i tak w imprezach kulturalnych nie uczestniczę, środkami komunikacji publicznej się nie przemieszczam, nie jem „na mieście”, w szkole średniej nie pracuję. Jedynie limit pięciu osób na jedną kasę może być odczuwalny, ale może w czwartkowe popołudnia uda się nie stać w kolejce do wejścia do sklepu. Najważniejsze by zatrzymać tą lawinę.

Na szczęście można sobie rozjaśniać ten mroczny czas. Niespodziewanie dostałam nagrodę. Co prawda nie mam teraz pomysłu na to jak zaszaleć i to uczcić, ale przynajmniej coś z księgarnianego schowka trafi do koszyka, szczególnie że trafiły tam ostatnio: Dziewczyna z Paryża i Zakłamane życie dorosłych, których jestem ciekawa.

Tydzień nie zaczyna się najlepiej. Bo od informacji o śmierci nauczycielki z jednej ze szkół z mojego powiatu. Z sąsiedniej gminy. Zmarła z powodu Covid-19. To wiemy na pewno, bo to wiadomość z naszego, lokalnego w zasadzie podwórka. Media donoszą też o śmierci zakażonego koronawirusem nauczyciela polskiego z Zawiercia. Smutno tak na tle środowego Dnia Edukacji.

[*] [*]