Kategoria: porywy wiatru

A jak koniec lipca to połowa lata za nami. W perspektywie jesień więc ciepła trzeba już spodziewać się mniej niż więcej. Jak już po niektórych wpisach można się było zorientować 😉 śledzę na FB kilka australijskich stron. I taką to informację zobaczyłam

23,5 stopnia w ZIMĘ! Tak, wiem, że w swoim oburzeniu nie uwzględniam istotnych różnic w uwarunkowaniach klimatu. Ale, że łatwo się dziś denerwuję to to też mnie wkurza. Co mam dziś za oknem w środku nibyLATA? 20 stopni z przewagą chmur i silnym, chłodnym wiatrem.

Oprócz tego wkurza mnie mulący od 2,3 dni Internet mimo dobrego jak na nasze warunki sygnału. Rozłączający się stary modem… kupiłam nowy, właśnie przyszedł… ale aplikacja go nie widzi, a mnie denerwuje szukanie teraz rozwiązania bo nie mam technicznych spraw w jednym palcu i muszę poszperać i pokombinować i nawet system mnie denerwuje bo nie mogę znaleźć czegoś co w xp raz na jakiś czas wykorzystywałam…

WYLUZOWAĆ…

Niedziela niedzielą, ale i w niedzielę czasami trzeba popracować. Otworzyłam służbową pocztę i kamienie osunęły mi się na głowę. Albo inaczej, Dyrektor pod nogi kłody podłożył. A rozmawiałam z Nim we wtorek. Powiedziałam co robię. Jakie daty wyznaczyłam. A Dyrektor w piśmie do wszystkich wydłużył termin o tydzień! Czyli skrócił mój czas o połowę… bo Jemu się wydaje, a przecież nigdy procesu nie śledził i nie wie jak przebiega i ile czasu wymaga. Już widzę, że z tego powodu większość olała mojego maila i moją prośbę. Potem jeszcze będzie taka część, która sama wydłuży sobie termin, bo przecież oni jeszcze nie wiedzą. Potem podadzą tylko połowę informacji, resztę w porozumieniu z jeszcze innymi będę musiała ustalić sama. I będziemy się tak przerzucać mailami, bo przecież wszystko odbywa się zdalnie, a czas będzie uciekać jak woda przez palce. A gdzie czas na dwa ostatnie etapy? Powinnam się wściekać. I tak poniekąd jest. Z drugiej strony, już nie czuję tej odpowiedzialności za ewentualne fiasko. Będę tylko upierdliwie Szefowi donosić jak mało mam teraz danych i że wszystko na cienkim włosku zawisnąć może.

Nasze przedszkole przyjmie pierwsze dzieci w najbliższy poniedziałek. Z całej placówki czyli czterech grup zainteresowanych posłaniem pociech jest ośmioro rodziców. My nie posyłamy. Ale w czym innym pojawił się problem. Prawo znowu nie stanęło na wysokości zadania… Jeżeli placówka będzie otwarta to dzieci pozostające w domach nie będą mogły korzystać z nauczania zdalnego. Norma prawna wykazuje, że jedynie w zamkniętych przedszkolach zajęcia mogą być realizowane w formie zdalnej. No i się zdenerwowałam. My do tej pory mieliśmy zajęcia on-line. A mimo to niestety widzę jak przez te dwa miesiące moje dziecko uwsteczniło się społecznie i emocjonalnie. W wyniku ciągłego przebywania z dorosłymi mam wrażenie, że znowu ma 2 lata… chodzi za mną wszędzie, nie odstępuje na krok, mówi, że boi się koronawirusa. I w sumie to jestem przerażona, bo we wrześniu może nie odnaleźć się w zupełnie nowej grupie. ZNP już zgłosiło zaistniały problem do Ministra i mam nadzieję, że Pan Pion(t)kowski szybko się zreflektuje i zajęcia zostaną przywrócone na mocy prawnej. Całe szczęście, że mamy też wychowawczynię z powołania, która działa przede wszystkim z myślą o dzieciach i coś już planuje 😉

A póki co Juniorka osładza sobie życie koktajlami bananowo – borówkowymi

Jakieś 9 lat temu kupiłam w Galerii Autorskiej Andrzeja Mleczki plakaty, które rozmieściłam w domu. Mamy taki z miłością słonia i mrówki, ze zbuntowanymi ślimakami, które nigdy nie dostały sera za pokazywanie rogów i mamy ten:

Ale po najnowszej ustawie dotyczącej wyborów odnoszę wrażenie, że to wkrótce  przyjdzie zdjąć… Orwell’owska Policja Myśli nadchodzi.

Jedno głosowanie i już wstaliśmy w innym kraju niż się położyliśmy. Całe to gadanie o woli suwerena… I co o tym suwerenie tak naprawdę myślą? Już chyba nikt nie powinien mieć wątpliwości.

10 maja NIE idę na wybory. I żyć w takim kraju, w którym obywatel nic nie znaczy też się odechciewa…

Po poniedziałku w całkiem przyjaznych niebieskich kolorach przyszedł wtorek. Wtorek, który już o 8 rano przybrał barwy granatowo – burzowe przez zmienność decyzji Dyra. Wczoraj było tak, dziś już całkiem inaczej i żeby to jeszcze miało gruntowne uzasadnienie. Może lepiej dokładniej patrzeć w plany niż potem robić ludźmi roszady z godziny na godzinę!

No i jeszcze właśnie zgubiłam swój brelok z kasetą ze Strażników Galaktyki. Oby do 14 bo w pracy już humor mi się nie poprawi. A popołudniu nadzwyczajna dawka kalorii przy torcie wpłynie pozytywnie na poziom dopaminy i serotoniny w organizmie.

Co dziś przeczytałam w doniesieniach medialnych? Że wczoraj w trakcie rozgrywanego meczu charytatywnego na rzecz chorej na białaczkę dziewczynki na halę wtargnęło 30 kibolskich chuliganów, których celem było zdobycie flag grającego tam zespołu, którego kibice współorganizowali turniej. Wywiązała się rozróba jakich mało na oczach rodzin z dziećmi, którzy przyszli wesprzeć leczenie chorego dziecka. Policja zatrzymała aż jedną osobę?!? Wszystko brzmi jak jakiś absurd, prawda? A rozegrało się naprawdę i wcale nie na końcu świata, tylko u nas, w Polsce. Wstyd mi, że pozwolono by to chuligańskie środowisko tak się rozpasało, że nie czują respektu ani granic. Wstyd!

Mówi się, że kobiecie zakupy zawsze poprawiają nastrój. Otóż NIE, albo nie jestem typową kobietą… Wczorajszy dzień zepsuła mi przedszkolanka do tego stopnia, że aż się we mnie zagotowało. Po obiedzie miałam zaplanowany wyjazd do małej galerii. Umowy nowe podpisałam, tam też mnie podirytowali, ale taki już ich urok. Potem już miały być same przyjemności. Poszłam do herbaciarni po herbatkę od Juniorki dla Babci, wybrałam orange dream, bardzo aromatyczna mieszanka. Kupiłam nieocieplane botki bo w ocieplanych bywa zdecydowanie za ciepło. I czapkę, bo ta którą kupiłam na zimę też jest nieadekwatna do temperatur. Tak na marginesie to kurtkę też kupiłam za ciepłą i w efekcie przeprosiłam się z płaszczem, który kilka sezonów przewisiał w szafie. Dodatkowo kupiłam piękny kolorowy szal. Ale to nie pomogło. Humor dalej był do kitu, pod skórą wrzało, za to proces decyzyjny był zdecydowanie utrudniony. To wszystko odbiło się dzisiejszym migrenowym bólem głowy.

Sztorm na pokładzie, moim, wewnętrznym pokładzie. Wszystko irytuje i tylko milimetrów brakuje by zawleczka wypadła na dobre. Pomiędzy piorunami następuje cisza. Cisza, w której nie funkcjonuje nic, nawet myśl z trudem przez mózgownicę się przeciska. Tylko zaszyć się pod kocem na tydzień. Ale cisza jest złudna i zaraz znowu nastepuje grzmot, a moją łódeczką szamocą fale emocji.

A jakby tego było mało to tam gdzie nie trzeba zostawiłam wejściówki na niedzielny spektakl dla Juniorki. I specjalnie będę musiała tam jechać, a nie powinno mnie w ogóle tam jutro być…

 

Nie ma to jak mieć coś zaplanowane. Mało tego, cały tydzień na to czekać. I jedna decyzja Dyrechtora i wcześniejsze plany i ustalenia szlag trafił. A co gorsze, szykuje się dzień z cyklu takich jakich bardzo nie lubię. Chociaż tyle dobre, że to jutro już piątek.