Miesiąc: Listopad 2022

Dziwnym trafem gdy przyszło ochłodzenie to w pracy zdarzyła się awaria pieca (tak mówią) i działa on teraz w trybie awaryjnym już drugi tydzień. W klasie u Juniorki było dziś 14 stopni, w ciągu dnia temperatura wzrasta o stopień czy dwa, co i tak nie podnosi komfortu. Jest generalnie chłodno, żeby nie powiedzieć zimno, i co niektórzy już w kurtkach w pomieszczaniach funkcjonują. Dziwnym trafem są też jakieś problemy z fachowcami, którzy mogliby się awarią zająć, ten nasz piec jest chyba unikatowy na skalę światową… Szkoła ogrzewana jest za pomocą gazu.

Domowo… Gminny portal doniósł, że do samorządowych składów dotarł kolumbijski węgiel kamienny (o matko i córko, jaką to ma kaloryczność i jak się palić będzie?). No, ale pozostaje więc czekać na dystrybucję i mieć te swoje półtorej tony (kropla w morzu potrzeb) po preferencyjnej cenie za tonę to 1950 PLN…

Oby do wiosny, a raczej do lata…

Obudziłam się o 3:50, gdy budzik nastawiłam na 4:30. W domu zimno, aż nie chciało się wyjść spod kołdry (w sklepie PGG jeszcze nie udało się kupić opału, wniosek na zakup preferencyjny do Gminy złożony, ale to też potrwa, w odpowiedzi na pytanie czy za 3 tysiące też ciężko kupić tonę węgla otrzymałam takie spojrzenie jakbym zadała najgłupsze pytanie na świecie… póki co mamy drewno, kukurydzę i pszenicę…). W pracy też zimno, dziwnym trafem od poniedziałku piec działa podobno w trybie awaryjnym… Ale dziś jechałam prosto na wyjazd do Gniezna, do fabryki ozdób choinkowych, gdzie kupiłam sobie bombkę wielkanocną.

Lekko zmarznięta byłam w domu o 16:00. Zjadłam obiad. Zrobiłam lekcje z Juniorką bo została dziś w domu. I w pozycji pół siedzącej zasnęłam na kanapie przykryta swoim poncho. Zrobiło mi ciepło. O 20 usłyszałam swoje imię i informację, że już późno. Zwlokłam się więc i zrobiłam Juniorce kolację, napełniłam miskę małego psa (całe szczęście chociaż w jego wyprowadzaniu zostałam dziś wyręczona). Załadowałam zmywarkę. Położyłam Juniorkę spać. Piję fervex i też mogę wreszcie odpocząć. Dobranoc

Zawsze lubiłam oprawę świąt państwowych, czekałam na nie i oglądałam telewizyjne relacje. Teraz (jakkolwiek źle to brzmi) obecna władza i obraz Polski jaki kreuje obrzydziły mi te uroczystości więc ich unikam. Ale… W tym roku zaciekawiły mnie gminne obchody Święta Niepodległości. Mieszkamy w ciekawym historycznie terenie. Kilka kilometrów od nas jest np. trakt leśny, którym żołnierze Bonapartego szli na Moskwę. A na terenie gminy płynie rzeka, która była granicą pomiędzy zaborem pruskim, a rosyjskim. Patrząc na mapę to z „góry” byliśmy my – Pomorskie Śledzie tudzież (nam tutaj jeszcze bliższe określenie) Krzyżaki, a poniżej byli oni – Bose Antki. I właśnie na łące na tym rzecznym pograniczu władze gminne zorganizowały piątkowe obchody. Ustawiono słupki graniczne i wartownika, do tego duże zdjęcia archiwalne samego przejścia. Był punkt poboru do „Błękitnej Armii Hallera”, do którego Juniorka wstąpiła z numerem 812 i został dla niej wybity pamiątkowy pieniążek – żołd. Harcerze zorganizowali szpital polowy. Koła Gospodyń Wiejskich przygotowały grochówkę i inny poczęstunek. W zabytkowym samochodzie przyjechał sam gen. Haller, były też zabytki wojskowe. Było ogromne ognisko w centralnym punkcie i śpiewanie pieśni patriotycznych. Ludzi przyszło więcej niż się spodziewano. I ogólnie było bardzo fajnie, tylko trochę za późno bo w zasadzie już po zmroku.

Jeszcze w sierpniu wpadł mi do głowy pomysł na dzisiejszy wpis. Post został zapisany w szkicowniku i czekał. Czekał, aż kilka dni temu zaczęłam się zastanawiać czy aby dobrze policzyłam czas. Otworzyłam szkic i okazało się, że napisałam wpis na 18 rocznicę utworzenia bloga. A dziś mija dopiero 17 lat. No cóż, post będzie czekał dalej.

Jeżeli chodzi o remont też czekamy. Zakupione dwie puszki farby jednak nie starczyły. W Liroy Merlin to my wzięliśmy te dwie ostatnie. W Obi też naszego wschodu słońca brak. Castorama po drugiej stronie miasta… Poczekamy do poniedziałku aż farba dojedzie do Liroy. Burdel w domu się przeciąga. O tyle tylko dobrze, że szafę da się jutro montować, uf.

Jakoś tak wyszło, że „Sklepów cynamonowych” nie czytałam. Ale to nie przeszkadza, by w moich myślach funkcjonowały skojarzenia do tej nazwy.

Juniorka najbardziej lubi jeden smak herbaty, który w najbliższych mi sklepach jest niedostępny. Wyszukałam więc ją sobie w Internecie by kupić od razu większą ilość, a że była dostępna w sklepie pod nazwą „Sklepy cynamonowe” więc już nie było odwrotu 😉

A sklepy cynamonowe kojarzą mi się ze sklepikami z początków XX wieku umiejscowionymi w kamienicach stojących przy rynkach. Gdzie okno wystawowe zdobił szyld. Do których wchodziło się po trzech schodkach, a otwarcie pół przeszklonych drzwi poruszało dzwoneczek zawieszony wewnątrz. Meble były solidne, a na kontuarze stały duże słoje, a kasa wyglądem przypominała maszynę do pisania. Takie sklepy na pewno funkcjonowały na rynku miasteczka oddalonego od nas o pół godziny jazdy. Miasto powiatowe, oddalone od wojewódzkiego o 39km. Ale jego centralny punkt w sobotę po godzinie 16 jest obrazem rozpaczy. Niektóre kamienice pięknie odnowione, ale większość zaniedbana. Sklepy zostały nieliczne, większość zlikwidowana z informacją na oknach: wynajmę lub na sprzedaż. Nieliczni napotkani ludzie przemykali jak duchy, a ja czułam się obco i nieswojo. Nie spodziewałam się tego, po miasteczku, w którym usytuowany jest zamek z przełomu XIII i XIV wieku, na terenie którego odbywa się całkiem sporo różnego typu imprez. Smutne to.