Miesiąc: Maj 2022

Jedziemy do szkoły. Ruch na bocznej drodze jak zawsze niewielki. Przede mną jedzie mały dostawczak, z przeciwka zbliża się podobne auto. Nagle! Mały huk i lecące w powietrzu różne elementy. W pierwszej chwili nie wiedziałam co to. A to jeden drugiemu urwał boczne lusterko (w zasadzie lustro, bo takie auta mają je już większych rozmiarów niż osobówki) i to jego fragmenty leciały wprost na mnie. Uchyliłam głowę, ale na szczęście mimo trafienia nic się nie stało.

Po pracy chciałam iść kupić ciasto do kawy z okazji dzisiejszego święta. Jak zawsze włożyłam nasze rzeczy do samochodu, a że wiał zimny wiatr to odwróciłam się do Juniorki żeby pomóc Jej zapiąć kamizelkę. Gdy skończyłam i chciałam wrócić do pozycji wyjściowej to wyrżnęłam głową centralnie w róg drzwi. Skóra rozcięta, krew leci. Po ciasto już nie poszłyśmy.

Z drugiej strony w tym roku nie czuję bym miała powód do świętowania. Widać nie spełniam dobrze roli matki skoro kłopoty się piętrzą.

Wirus, który nas dopadł jest dziwno objawowy, ale wrednie wymęczający. Juniorka trzeci dzień praktycznie nie je… wczoraj dopadły ją dolegliwości żołądkowo – jelitowe. Ale nic nie jest nasilone, takie to wszystko sporadyczne, przez co już nie wiadomo czy wymyśla, czy to na tle nerwowym. Chociaż końcówka zeszłego tygodnia i dla mnie była ze słabym apetytem i jakimiś dziwnymi zawrotami głowy. W każdym razie uwaga skupiona jest na dziecku i próbach polepszenia jej stanu.

Celebracja 10tej rocznicy ślubu została odnotowana, ale bez szałów i wowów. Kieliszeczek z toastem wzniesiony w łóżku przed telewizorem. Było miło, ale może to drugie podeście do 10tki będzie lepsze bo wypadnie w długi, czerwcowy weekend.

Ale w zasadzie to o czym innym chciałam. Gdy Juniorka dowiedziała się, że jesteśmy 10 lat po ślubie zapytała: a to ile wy macie lat? 20? Chcielibyśmy. 30? Chcielibyśmy. 40? W sumie, równe 40 to też jeszcze chcielibyśmy mieć. 50? Zapytała już prawie piszcząc z przerażenia. Na szczęście do 50 jeszcze obojgu coś tam brakuje. Niby wie ile mamy lat, ale widać nie uzmysławia sobie tego na taśmie czasu. Bywało, że pytała czy żyliśmy w latach 90tych. I na odpowiedź, że tak reagowała wielkimi oczami 😉 jakbyśmy byli z czasów kamienia łupanego 😉 Ale tak to widać jest jak rodzinę zakłada się ciut później niż rówieśnicy 😉

Mnie nie przeszło do tej pory. Męża połamało przez kilka dni pod koniec tygodnia. Za Juniorkę zabrało się w niedzielę. Obie teraz siedzimy w domu. Chociaż nie do końca ponieważ przy majowym słoneczku nawet nie wskazane siedzenie w czterech ścianach w procesie zdrowienia.

Nie wiem czy to wirus, czy zgrzanie i owianie przy sobotnim koszeniu trawy, czy odmowa współpracy organizmu wywołana długotrwałym przemęczeniem, w każdym razie jestem na zwolnieniu lekarskim do końca tygodnia. Łykam tableteczki, piję dużo płynów i staram się jak najwięcej ODPOCZYWAĆ. Popołudniem, gdy tabletki przytłumiły ból mięśni, tak dobrze mi się spało. Zatem wszystkie „ważne” sprawy odstawiam na kilka dni na boczny tor.

Dostaliśmy podwyżkę – 4,4%. Już pomijam 12,5% inflację i straszenie reszty społeczeństwa, że jak dostaniemy więcej to na równi z Putinem będziemy odpowiedzialni za jej dalszy wzrost lub mówienie, że wzrost naszej płacy wymusi likwidację 500+ lub dodatkowych emerytur. Najbardziej upokarzający w tej podwyżce jest jej, jak to nazwała władza, epizodyczny charakter. Nasza podwyżka jest terminowa i obejmuje miesiące od 1 maja do 1 grudnia 2022, później zostanie nam po prostu odebrana…

Córka mojej kuzynki skończyła wzięte studia z bardzo dobrym wynikiem. Pracy dla niej na rynku nie brakuje i w zawodzie pracowała, najpierw w Poznaniu, potem w Warszawie. Ale po macierzyńskim postanowiła pójść inną drogą i ruszyła we florystykę. Poszła za pasją i jakimś takim faktycznym spełnieniem siebie, a nie za wyścigiem szczurów. Fakt, że Jej rodzina jest dobrze sytuowana finansowo więc ryzyko ewentualnej porażki może wtedy jest mniejsze. Ale i tak podziwiam i „zazdraszczam” decyzji o zaczęciu od zera w zupełnie innej branży.

Bo ja zmagam się z wypaleniem zawodowym. Sił mentalnych starczyło mi tak do lutego. Po pięciu dniach w pracy jestem wypompowana psychicznie, a wtedy jedyne na co mam chęć to zamknąć się w mysiej dziurze. Brakuje mi kreatywności, która jest niezbędna. FB podrzucił informację o konkursie na pewien projekt dla amatorów. Z zupełnie innej branży. Coś, czego tworzenie może sprawiać przyjemność. Po przeczytaniu regulaminu doszłam do wniosku, że jednak poziom amatorszczyzny musi być mniejszy niż mój… kogoś, kto jedynie bawi się obrazem. Nie wiem, jest jeszcze czas, może wystarczy wygospodarować chwilę na ogarnięcie nieznanego i spróbować…