Miesiąc: Marzec 2020

Marzec kończymy z nowymi obostrzeniami. W zasadzie to jestem za, nawet za jeszcze bardziej rygorystycznymi, może to ograniczy rozprzestrzenianie wirusa (oby!). Z drugiej strony, część ludzi już na początku zrozumiała o co chodzi, a do innych nie dotrze dopóki nie położy ich do szpitala. Policja na każdym rogu nie stoi, a poza tym zawsze można funkcjonariusza okłamać… więc sami MUSIMY być odpowiedzialni za siebie i za innych.

A z trochę innej beczki to z jednej strony jest zakaz, a z drugiej rozluźnienie. Zakaz zbędnego przemieszczania znacznie zmniejszył ruch na drogach. Paliwo po 3,99 za litr! Ale za to pustka na drodze powoduje, że noga na gazie robi się cięższa. Jedno takie bmw (nie z naszego powiatu) mało nie spowodowało czołowego zderzenia wyprzedając 3 samochody, od razu po wyjściu z łuku drogi. Drugiemu kierowcy auta osobowego o numerach ZSL coś tam (gdy my jeździmy na CT…) tak dobrze się pustą drogą jechało, że nie zauważył skrzyżowania z sygnalizacją, zatrzymał się tuż przy krawędzi jezdni i cofał za sygnalizator gdy zorientował się, że ma „czerwone”, a skrzyżowanie jest stale monitorowane i nie jeden już dostał z niego mandat. Widziałam też samochód osobowy na rejestracjach z warmińsko-mazurskiego. Ja jechałam po zapas chleba (mrozimy i jest nawet na tydzień), w naszej miejscowości nie ma sklepu. Ale czy te 3 samochody faktycznie musiały poruszać się po nie swoich terenach…?

Liczby w komunikatach o zakażeniach rosną coraz bardziej. W naszym województwie 47 przypadków, ale 461 w mazowieckim (gdzie mam przyjaciółkę)… Co prawda rzadziej niż na początku sprawdzam komunikaty… przecież wiemy, że szczyt dopiero przed nami i przede wszystkim musimy skupić się na swoim bezpieczeństwie, higienie rąk i planowaniu efektywnych wyjść „do świata”. Jednak jedno mnie w tych komunikatach coraz bardziej denerwuje. Podawanie informacji o chorobach współistniejących w przypadku zgonów. Trudno znaleźć człowieka w podeszłym wieku, który nie będzie miał chorób współistniejących i zrozumiałe, że wpływają one na wydolność organizmu. ALE, gdyby nie Covid to by właśnie nie umierali, leczone choroby współistniejące pozwoliłyby tym ludziom przeżyć jeszcze jakiś czas, często nawet długi. Choroby współistniejące nie są przyczyną śmierci, jest nią Covid i dlatego informacje o innych chorobach nie powinny być podawane. Takie informacje dają tylko złudne poczucie bezpieczeństwa ludziom młodym, którzy nie czują się chorzy na nic innego (a może jednak są, tak jak 32latka, która zmarła w nocy i jak podaje komunikat również miała chorobę współistniejącą)…

Minęło 6 godzin od opublikowania tego wpisu i liczba zakażonych w moim województwie wzrosła do 72 👀

W naszym mieście jest ogród zoobotaniczny, dużych zwierząt tu być nie może ponieważ powierzchnia nie zagwarantuje odpowiednich wybiegów. Ale mimo to jest fajny i miło spędza się w nim czas. Pierwszy raz w ZOO z prawdziwego zdarzenia byłam mając 10 może 11 lat w starym ZOO w Poznaniu, potem był Wrocław – 2 razy i już z Juniorką Gdańsk. Ale będąc dzieciakiem oglądałam Z kamerą wśród zwierząt. I takie właśnie a’la z kamerą wśród zwierząt prowadzi codziennie ZOO w Warszawie. Na ich facebookowej stronie po godzinie 14 jest spotkanie ze zwierzętami i ich opiekunami. Całość trwa nie więcej niż 10 minut i wszystkie poprzednie transmisje też są dostępne. Juniorce najbardziej podobało się spotkanie z arami hiacyntowymi i gorylem Bwaną pijącym na kolację kompot żurawinowy z butelki 😉 Dowiedziałyśmy się, że hipopotamy tęsknią za zwiedzającymi bo stały się mniej aktywne, natomiast gorylom lubiącym spokój wokół siebie obecna sytuacja wychodzi na dobre. I tak od tygodnia z przyjemnością podglądamy zwierzaki. Dziś ma być spotkanie z wydrami, surykatkami i lwami. Widziałam też, że inne ZOO też poszły podobnym do warszawskiego tropem. Fajna sprawa 🙂

Za miesiąc Juniorka będzie obchodzić urodziny. Zawsze to było wielkie rodzinne wydarzenie, ale w tym roku wątpię by mogło odbyć się w terminie. Termin w sali zabaw dla świętowania w przedszkolnym gronie mamy zarezerwowany, zaliczka wpłacona, zaproszenia w domu… jeszcze się nie orientowałam jak to będzie z przekładaniem terminów… Nie mam też jeszcze dla niej prezentu… Ale nasze urodziny to nic w porównaniu z zaplanowanymi na ten czas chrzcinami, weselami, komunie przełożone (ale co z ewentualną rezerwacją sal?) . Tymczasem za pasem Wielkanoc i powiem szczerze, że nie będziemy w tym roku robić nic wielkiego. To, że nie spotkamy się z rodziną to oczywiste, ale też ilość smakołyków ograniczymy do minimum. I mam nadzieję, że rodaków również nie ogarnie świąteczny szał i nie staną w kolejkach po wszystko. Może wreszcie dostrzeżemy prawdziwą istotę Świąt, a nie tylko sprzątanie i gotowanie…

Chociaż niemieckiego uczyłam się krótko (jak tylko był wybór to zmieniłam na inny) i choć to niezbyt przyjemny dla ucha język to wyraz Krankenhaus brzmi dla mnie lepiej niż szpital. Krankenhaus to taki zlepek wyrazów krank (chory) i haus (dom). Jakby miło dla ucha jednak nie brzmiał to mam ogromną awersję do szpitali. Gdy byłam tam ostatnio na małym zabiegu chirurgicznym to czułam się niestety jak persona non grata, przyszłam i zawracam głowę… chociaż ani razu nie zawołałam nikogo z personelu. Z tego też powodu boję się zachorowania na Covid, bo obawiam się, że w zakaźnych obecnie może być jeszcze gorzej jeżeli chodzi o empatię. Pracownicy medyczni dodatkowo mają prawo bać się o siebie i o swoich bliskich. Ale nie trzeba mieć koronawirusa by w szpitalu poczuć się bardziej samotnym, odwiedziny zabronione… Współczuję kobietom, które miały zaplanowane porody rodzinne, które są zabronione. Dla mnie obecność Męża na sali porodowej było równoznaczne z większym poczuciem bezpieczeństwa. Jest mi niezmiernie przykro gdy czytam o apelach rodziców dzieci przebywających w szpitalach skierowanych do Ministra Zdrowia by wydano pozwolenie na stałe przebywanie jednego rodzica wraz z dzieckiem. Kilkulatek sam w szpitalu to ogromna trauma… eh, jakie to wszystko trudne się zrobiło… 😦

Byłam dziś na zakupach w maseczce i rękawiczkach. Nie czułam się w tej maseczce komfortowo. Okulary zostawiłam w samochodzie bo każdy oddech w maseczce sprawia, że zaparowywują… Ale na szczęście ludzi w maseczkach było więcej niż w zeszłym tygodniu. I ja będę nosić wpisując się w akcję „nie nosisz to roznosisz”.

Śniło mi się, że zwiedzaliśmy jakiś zamek… Pewnie pokutuje u mnie fakt zmarnowanych ferii i planów, które odbyć się nie mogły. Tylko jak to odosobnienia potrwa to według memów są dwie drogi w małżeństwach: albo się pomnożą albo rozwiodą więc my to się rozwiedziemy i żadnych zamków już wspólnie zwiedzać nie będziemy.

Nie mam natury optymisty więc nie jest mi łatwo. Staram się funkcjonować jak małe dziecko, które jak zasłoni oczy to już myśli, że go nie ma. Tak ja zamykam oczy i powtarzam sobie, że wszystko będzie dobrze, nie zaglądam za dużo do doniesień z Ministerstwa Zdrowia… ale z drugiej strony wiedzieć też trzeba. Wieczorami odkładam położenie się spać żeby przeciągnąć ten dobry dzień do oporu, bo jutro nie wiadomo co będzie… To jest moje zasłanianie oczu… żeby jak najdłużej zachować zdrowie psychiczne, o fizyczne dbam w pierwszej kolejności.

Ale jest też inne zasłanianie oczu – ignorancja. Wciąż mimo prawie tysiąca zakażeń są ludzie twierdzący, że co to jest na 38 milionowy kraj i po co ta panika. Tak… Włosi miesiąc temu też tak myśleli i dolce vita kwitło w najlepsze. A teraz każdego dnia umiera tam 3 razy więcej osób niż mieszka w mojej miejscowości! I dla mnie to akurat jasne, że musimy zrobić wszystko i jeszcze trochę by do podobnej sytuacji nie dopuścić!

Jest jeszcze sprawa maseczek, która mnie nurtuje. W Chinach maseczki były obowiązkowe (osoba bez maseczki na ulicy zostawała umieszczana w kwarantannie, o tym jak często Chińczycy dezynfekowali np. windy nawet nie wspomnę…). W Izraelu maseczki są obowiązkowe, w Czechach też (nawet uszytych samodzielnie, wirus ulega rozpadowi w 60 stopniach więc można je sobie odkażać). A u nas większość przekazu jest taka, że maseczki są dla chorych… Nie wiem, ja na następne zakupy idę w maseczce i rękawiczkach.